'Ik vertrouw de coronavaccins niet'
De grondlegger van de Nederlandse grondwet, Johan Rudolph Thorbecke, is in Dinteloord geëerd met zijn naambord in een straatje met twaalf huizen. Dat neemt niet weg dat Thorbecke staatslieden als Colijn en Groen van Prinsterer in zijn omgeving heeft. Hij was voorzitter van de Grondwetscommissie en in 1848 grondlegger van de Nederlandse parlementaire democratie.
Deze commissie, zo schrijft de geschiedenis, was door koning Willem II ingesteld met als opdracht een nieuwe Grondwet te ontwerpen. De reden hiervoor was dat hij geschrokken was van de politieke woelingen in het buitenland. Met het aanstellen van deze commissie passeerde de koning de ministers van zijn kabinet. De nieuwe Grondwet bevatte bijna volledig het werk van Thorbecke. Was dat nuttig? Ja, zeggen de geschiedschrijvers. Door de invoering van de nieuwe Grondwet kwamen er rechtstreekse verkiezingen en ministeriële verantwoordelijkheid. Het parlement werd uitgebreid en de Kamer kreeg wat meer bevoegdheden. Na de nieuwe verkiezingen kunnen we meemaken wat Thorbecke op zijn geweten heeft.
Stenen konijn
Als de Westbrabander de Thorbeckestraat inrijdt, steekt er een zwarte kat over. Wie bijgelovig is, durft het verhaal niet verder te lezen. De verslaggever laat zich niet uit het veld slaan en telt negen oneven huisnummers en drie even nummers. Hij begint zijn wandeling bij de oneven nummers en ziet kleine tuintjes en raamkozijnen die met van alles en nog wat zijn gevuld. Zo kijkt er op nummer drie een stenen konijn de straat in en staat er een soort schaaltje met de tekst ‘served with love’ in de vensterbank. Op nummer vijf straalt hem een uitbundige struik met een soort witte margrieten toe. Nummer zeven heeft een bankje buiten staan, en door het raam zien we de was in de achtertuin hangen. Verder in de voortuintjes vooral veel grint. Aan de muur van nummer 9 hing ooit een buitenlamp. Nu alleen nog maar een paar draadjes. De bewoners zijn er niet.
Op nummer zeven doet een mevrouw open. Ze leest de stratenserie wel, maar er aan meedoen? Nee, dat lijkt een brug te ver. We lopen nog even terug naar nummer drie. De bel doet het niet. Wel liggen er scherven van aardewerk tussen het grint. Voor de deur van nummer 25 staat een Opel. Aan het model te zien een Opel Astra, en gelet op het nummerbord een soort ‘collectors item’. Er zit een dakje boven de voordeur. Maar open gaat die niet. De straat blijft uitgestorven.
Wil Huijzer van nummer 13 heeft een beeld aan de muur hangen. Nee, met de stratenserie doet ze niet mee. ,,Vraag maar bij nummer 11. Die woont hier het langst.” Helaas geeft nummer 11 niet thuis. Zoals de meeste bewoners van de straat.
Stom
Dan valt aan de andere kant een bordje op dat aan de zijkant van een raam is neergezet. ‘Zonder hond is alles stom,’ luidt de tekst. Het bordje en de hond zijn van Debora van Zaan (51). ,,De meeste bewoners zijn aan het werk of hebben andere verplichtingen”, vermoedt ze de oorzaak van de stilte. Ze is gescheiden, heeft geen kinderen en komt oorspronkelijk uit Zevenhuizen en daarna Oosterhout. In Oosterhout kreeg ze het flauwe vermoeden dat ze op een bepaald moment het huis uit moest. Details geeft ze niet, maar de organisatie ‘Klik op Wonen’ bood uitkomst. Ze ontdekte zo een leuk huis in Dinteloord. Waarom niet, moet de gedachte zijn geweest.
,,En ik heb nog geen moment spijt van mijn keuze”, laat ze enthousiast weten. ,,Ja natuurlijk. Ik ben eerst wezen kijken en toen was de beslissing snel genomen.” De buurt beviel kennelijk en ruim drie jaar later stond de verhuiswagen voor de deur. Inmiddels is ze wat je noemt ‘ingeburgerd’. De contacten met de omgeving zijn gelegd en de ervaringen zijn erg goed, zegt ze. ,,We helpen elkaar waar nodig en letten op wie er de straat in komt. Als er vreemden zijn, waarschuwen we elkaar zoveel mogelijk. Ook als er bijvoorbeeld iets is met de auto, dan staan we voor elkaar klaar. Bij mij had een dakpan losgelaten. Toen belde een buur en wees me er op. Oh ja, af en toe drinken we koffie bij elkaar. Maar overlopen doen we niet. Zelf ga ik van het standpunt uit ‘leven en laten leven’.’’ Ze vertelt dat in de periode voordat ze in de Thorbeckestraat ging wonen er sprake was van straatcriminaliteit. ,,Ik hoorde dat er een inbraakgolf was geweest. Van een loonbedrijf hier was er een kostbaar GPS-systeem gestolen. En in het huis waar ik nu woon, was er eerst een wietplantage.”
Corona
In de periode dat iedereen moet oppassen het coronavirus niet te krijgen, gaat het leven in de straat gewoon door. Ondanks dat de GGD-prikbus bij haar praktisch om de hoek staat, heeft ze zich niet laten vaccineren. ,,Ik heb een aantal oproepen gehad, maar ik ben er niet op ingegaan. Ik vertrouw de vaccins niet.” Als voorbeeld noemt ze de ziekte aids. ,,Jaren geleden is daar een vaccin tegen ontwikkeld. Het duurde nog meer jaren voordat we dat konden gebruiken. Nu hebben ze binnen een half jaar een vaccin tegen corona. Dat is te snel. Dat vertrouw ik niet. Daarbij mankeer ik niks en hang niet bij iedereen om de nek.”
Waar ze wel enthousiast over is, is de viering van carnaval in Dinteloord. Ze was zelfs lid van bouwclub De Leuttrappers en hielp mee met het bouwen van de carnavalswagen. Door wat onenigheid heeft ze het lidmaatschap opgezegd, maar een beetje kriebelen doet het al weer.
Naast carnaval is ze een deel van de dag bezig met het leggen van kleine gekleurde steentjes op een vaste ondergrond. Diamond Painting heet het. In een van tevoren getekend model worden de steentjes geplakt, is een van de mogelijkheden. Dit keer heeft de hobby een omvang van 160 bij 120 centimeter en stelt watervallen voor. Ze neemt er de tijd voor. Naast de gekleurde steentjes is de hond haar hobby. Aan politiek doet ze niet en de windmolenproblematiek gaat aan haar deur voorbij. Over de toekomst maakt ze zich in die rustige Thorbeckestraat geen enkele zorg.