'Grote windmolens gelijk omhakken'

Noem thuis bij Michel de Ridder (64) in de Kortenaerstraat het woord 'windmolen' en hij kijkt je aan alsof hij ze terstond persoonlijk uit de grond gaat trekken. Wat een hekel heeft deze rasechte Dinteloorder aan windmolens. En wat erger is, er komen er steeds meer bij. En niet van die kleintjes.

Minstens 190 meter hoog moeten ze zijn, anders vangen ze te weinig wind. Een brok milieuvervuiling, als Michel het mag zeggen. En dat mag hij. ,,Gelijk omhakken", is zijn oplossing tegen de apparaten die hem geluidsoverlast, horizonvervuiling en ongekend veel irritatie opleveren. ,,Je hoort ze hier. En wat zo bezopen is, vanuit Steenbergen zie je niks. Alleen in Dinteloord." Om zijn woorden kracht bij het zetten, noemt hij de naam van Frits van Hoorn. Van de Stoofdijk. ,,Die organiseert de bevolking die bezwaar heeft tegen die molens." Wat De Ridder betreft moet heel de Dinteloordse bevolking massaal in opstand komen. De voorstanders zullen volgens hem nooit bereiken wat ze willen, een sterke daling van de CO2-uitstoot. Wel heeft de gemeente naar zijn indruk miljoenen verdiend aan het geven van toestemming voor plaatsing. En over de winst van de grondeigenaren waarop de molens staan wil hij ook wel een boekje open doen. Ook daar gaat het volgens hem om miljoenen, ten minste als je alles bij elkaar niet om een miljard euro heen kan.

Geluisterd

De vrouw van Michel, Noelle (63), maakt zich er tijdens het gesprek met deze krant minder druk om. Ze komt uit Oud Gastel. In 1976 werden de huizen in de Kortenaerstraat gebouwd en een jaar later is ze met Michel getrouwd. Beiden zijn trots op de woonstraat. ,,Vroeger groeide hier het groen drie meter de weg op. En altijd auto's op de stoep. In het begin werd er nog wel eens iets van gezegd, maar dat hielp niet. Ook werd de straat een sluiproute. Tijdens een inspraakavond werd er over de problemen gesproken. Ook over de groenvoorziening. Afgesproken werd dat we lage beplanting zouden krijgen, en parkeerplaatsen. Er is naar ons geluisterd en vrijwel iedereen is tevreden.''

Niet alleen is de omgeving gerenoveerd en daardoor prima opgeknapt met groen en parkeerruimte, ook zijn de contacten met de andere bewoners goed. Een voorbeeldje. Michel: ,,Een eindje verderop woont Henk. Henk Gerritse. Een echte organisator. Geweldig. Eenmaal per jaar houden we een straatfeest. Met een barbecue. Dan komen we vrijwel allemaal. Ook de kinderen. Voor een tientje of vijftien euro mag je meedoen. Wel zelf je drank meenemen."

Hulpeloos

Niet alleen buurman Gerritse is sociaal bezig. Michel zelf was 32 jaar lid van de vrijwillige brandweer. Totdat Dinteloord met Steenbergen werd samengevoegd. Ineens was het afgelopen. Michel bedankte verder voor de eer. ,,De sfeer was weg." Nu wordt hij nergens meer bij betrokken. Een feestavond? Dat gebeurt zonder de man die ziel en zaligheid legde in het blussen van branden en het redden van mensen. Hij herinnert zich een ongeluk met een meisje van twaalf jaar. ,,Een verkeersongeval. Ze lag met haar billetjes onder een wiel van een vrachtwagen. Geladen met veertig ton stenen. We vroegen om een kraan om de vrachtwagen op te tillen. Komen ze met een kraantje van twee ton aan. Dan sta je handenwringend bij het kind op hulp te wachen. Het is gelukkig goed afgelopen. Drie maanden later zwom ze weer in het zwembad. Maar man, wat voel je je hulpeloos als je geen goed gereedschap krijgt."

Het aantal gewonden dat hij in die jaren heeft verzorgd, is nauwelijks te tellen. ,,Soms hadden we vier dodelijke ongelukken per jaar op de Steenbergseweg. Daar zaten we dan bovenop. Met gewonden kun je helpen. Je kunt handelen. Erg of niet. Je kunt wat doen. Ik heb er geen nacht wakker van gelegen. Niet kunnen helpen, dat is het ergste wat je als hulpverlener kan gebeuren."

Ook de vermissing van dorpsgenoot Free Hartman is hem niet in de koude kleren gaan zitten. ,,Wij waren zelf met vakantie toen we hoorden dat Free vermist werd. Hij is vijf weken zoek geweest. We hebben hem gevonden langs de Molendijk. Hij had zichzelf van het leven beroofd."

Failliet

Naast voldoening gaf het leven van Michel en Noelle ook verdriet. Michel heeft 25 jaar een eigen bedrijf geleid. ,,Apparatenbouw van roestvrij staal. Jachtbouw, noem het maar op. Tien man in vaste dienst en een mooie locatie aan de Oliemolen, later aan de Van Heemskerckstraat. In die tijd werkte ik samen met mijn vader."

En toen gebeurde er iets volkomen onverwacht en niet te voorzien. Michel had net nieuwe en dure machines aangeschaft om de productie verder te verbeteren, toen de crisis toesloeg. Het verhaal over wat daarvan de effecten waren en hoe hij door de bank volledig in de steek zou zijn gelaten, is droevig. ,,In 2015 ben ik failliet verklaard. Tot op de dag van vandaag ben ik alles kwijt. Geld, huis, eigendommen. Alles. We hebben niks meer. Ik huur het huis van mijn broer. Mijn boot staat op naam van mijn zoon. Zelf heb ik niets meer."

Oppassen

Een geluk bij een ongeluk is dat hij weer gezond is. ,,Ik heb de andere kant van het succesvolle leven gezien. Op een bepaald moment liet mijn hart het afweten. Ambulance in de straat, snel naar het ziekenhuis. Met drie omleidingen ben ik gered."

Ook maatschappelijk begint het echtpaar de zaken weer op de rails te krijgen. Michel werkt halve dagen in zijn bedrijf, dat door derden is overgenomen. Noelle is mantelzorgster en past vrijwillig op kleinkinderen van vrienden. De eigen kleinkinderen worden evenmin bij het oppassen vergeten als de ouders gaan werken. Om te voorkomen dat oma om half zeven het bed uit moet, blijven de kleinkinderen vaak slapen.

Klarinet

Toch is er een hoop veranderd. Vroeger werd de Kortenaerstraat platgelopen door kinderen die graag muziekles van Michel wilden hebben. De klarinet, waar hij expert op was, sprak tot de verbeelding. Zelf speelde hij met twee broers, beiden trompettisten, in een orkest van vijftien blazers. Ook de Dinteloordse harmonie maakte graag gebruik van zijn diensten. ,,Er kwamen vier tot vijf leerlingen in de week hier thuis. Ik was de enige die gratis les gaf. Later kreeg ik de indruk dat de kinderen werden afgezet door de ouders en dat ik als een soort muzikale oppas fungeerde. Ik kwam er achter dat anderen geld vroegen voor muzieklessen. Toen was de animo verdwenen."

Aan de droefheid kwam nog geen einde. De zeven jaar oude beagle van de familie werd ziek. ,,Ik ging met de hond de polder in. Dan liepen we uren te wandelen. Ook ging hij mee naar de camping bij het strand. Maar hij werd zo ziek dat we hem moesten laten inslapen. Dat heeft me veel gedaan. Ik ben nu op zoek naar een andere hond."

Het duo kent afwisselend zijn vreugdeperiodes. De nieuwe hobby is toneelspelen. Gestudeerd wordt er momenteel op het blijspel 'Voor joker gezet'. Gerepeteerd wordt er in 't Veerhuis in Oud Gastel. In januari is de uitvoering. Dan moet Michel zijn rol als een chique crimineel geloofwaardig maken terwijl zij de excentrieke kleptomane uithangt als dievegge op de rommelmarkt.